Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop hiermee jou te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven... Vandaag in de reeks Mateloos Moedig interviewen we Manon. Manon is 30 jaar en moeder van 2 kinderen. Ze woont samen met haar vriend, haar zoontje van 5 en haar dochtertje van 2.

Manon is werkzaam in de kinderopvang. Ze zou ook graag in de hulpverlening werken. Door haar eetstoornis heeft ze echter verschillende gaten in haar CV en met MBO4 komt ze daar vaak niet meer voor in aanmerking. Manon sport graag, vooral voor de ontspanning en sociale contacten.

Jouw leven met eetstoornis?

Mijn leven met een eetstoornis en zelfbeschadiging was heel erg eenzaam. Toen ik het net ontwikkelde moest ik veel dingen voor mezelf houden. Ook had ik het zelf nog niet echt door. Ik wilde gewoon een paar kilo afvallen. Daar is toch niks mis mee? Ik wilde niet dat mensen het wisten en deed alsof er niks aan de hand was. Dit heb ik een aantal jaren volgehouden.

Mensen zagen natuurlijk wel dat ik afviel en ik kreeg allemaal complimenten. Dat motiveerde enorm. Zo van, zie je wel, ik kan wél iets. Ik ben wél iets. Tot een vriend van mij erachter kwam dat ik mezelf sneed. Toen is het balletje een beetje gaan rollen.

Ik moest het aan mijn ouders vertellen en hulp gaan zoeken. Ik was er echter van overtuigd dat ik dit zelf wel kon. Toen ik niet meer kon functioneren en moest stoppen met school, heb ik besloten mezelf te laten opnemen. Veel klasgenoten hebben mij toen in de steek gelaten. Nooit kreeg een berichtje van ‘Hoe gaat het met je?’ Daar heb ik veel moeite mee gehad en dat maakte het erg eenzaam.

Wat zat er achter jouw eetstoornis?

Vanaf groep 5 t/m de 3e klas van de middelbare school ben ik gepest omdat ik vrij stevig was. Dit ging best ver. Eerst was het uitschelden, bang maken, aan mijn haren rondgetrokken worden. Daarna werd het opwachten na school en zowel geestelijke als lichamelijke mishandeling.

Jouw sleutel naar herstel?

Mijn hoop was de kliniek. Dat zij mij daar handvatten konden geven zodat ik mijn leven weer op kon pakken. Dit was een heel lastig punt. Ik vond dat ze er te veel bezig waren om op gewicht te komen. Er werd niet gewerkt aan de achterliggende gedachtes en de oorzaak.

Jouw grootste uitdaging in herstel?

Mijn grootste uitdaging was stoppen met braken. Alles wat erin ging, moest er ook weer uit. Zoals een appel of simpelweg een glas water. Door te stoppen met braken en de voedingslijst te volgen zou ik naar mijn idee kilo's aankomen. Dit was mijn grootste angst. Ik heb daarom het braken moeten afbouwen en de voedingslijst moeten opbouwen.

Ook het stoppen met de zelfbeschadiging was een hele grote uitdaging. Dit werd in de kliniek natuurlijk niet geaccepteerd. Ik deed dit al 8 jaar en dat gaat niet vanzelf over en dat lukt ook zeker niet van de één op andere dag. Dit heeft nog wel even een tijdje geduurd voordat ik hier helemaal vanaf was.

Het was natuurlijk ook een combinatie van alles. Als het één niet mocht, deed je het ander. Maar dat kon en mocht dus niet.

De beste hulpverlening?

Voor mij was het toch meer individuele therapie wat ik nodig had. Het gevoel hebben dat je serieus genomen wordt en dat iemand om je geeft. In de klinieken en deeltijd behandelingen die ik heb gevolgd moest alles uit de groep komen. Je moest elkaar helpen. Dat vond ik lastig.

Hoe kon ik iets aannemen van iemand die hetzelfde probleem had en het zelf ook niet deed? Dit was voor mij heel moeilijk en dat hielp mij dus ook niet.

Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?

Ik heb veel dingen gemist. Vooral in de puberteit. Een leuke vriendenkring. Op stap gaan. Dit deed ik niet zo vaak, omdat ik geregeld flauwviel. Ik heb wel lieve mensen leren kennen. Ik denk nog vaak terug aan de tijd hoe ik met mezelf worstelde en aan het beleid van de kliniek. Ik denk terug aan dat ik het gevoel had dat ik niks waard was en nergens bij hoorde. Ik had een heel negatief zelfbeeld en ik kon mezelf niet accepteren zoals ik was.

Te weinig eten?

In de tijd dat ik mijn eetstoornis had was dit heel belangrijk. Hoeveel uur houd ik het vol om niet te eten. Ik legde mijzelf ook dingen op. Ik merk nu aan mezelf dat ik gewoon moet eten om goed te kunnen functioneren. Zowel op mijn werk als thuis. 's Avonds als ik ergens zin in heb is er nog wel de twijfel om wel of niet iets te pakken en wat dit dan is. Soms denk ik: Wat goed dat ik toch niks heb gepakt. Dat zit er nog wel een beetje in en zal er altijd op de achtergrond wel blijven. Keuzes.... 

Herstel van een eetstoornis?

Toen ik eindelijk zover was dat ik wist hoeveel ik op een dag moest eten om op gewicht te blijven zonder te braken en op andere manieren te compenseren voelde ik mij heel sterk. Ik had iets overwonnen. De weg er naar toe was lang en moeizaam.

Jouw belangrijkste levensles?

Kijk goed naar jezelf. Zet voor jezelf alles op een rijtje. Wat je problemen zijn en waar jij het meest behoefte aan hebt. Voor de één is dit groepstherapie en voor de ander individuele therapie. Het is erg belangrijk om van jezelf te weten wat voor jou het beste werkt en probeer er iets mee te doen. Je bent het waard!

Ben of ken jij iemand die Mateloos Moedig is en hersteld is van een eetstoornis of ander psychisch probleem én wil je meedoen aan deze interview serie? Mail ons dan: redactie@proud2Bme.nl